het getuigenis van...
“Met 120 km per uur reed ik in juli vlakbij Amersfoort toen ik merkte dat ik mijn zicht verloor. Ik onderscheidde nog wel licht en donker van elkaar maar zag verder helemaal niets meer. Rechts van mij reden vrachtauto’s wist ik en ineens merkte ik dat ik, zonder iets geraakt te hebben, op de vluchtstrook was beland en vlakbij de afslag van Vathorst de auto in het gras parkeerde. Ik ben uitgestapt en ben op de achterbank gaan zitten aan de rechterkant van de auto met de deur open. Ik moest overgeven en voelde me erg beroerd. Ik ben op de bijrijder stoel gaan zitten en heb de stoel iets achteruit gedraaid.”
Herman Dees, 67 jaar, vertelt aan de eettafel in zijn appartement op de 8e verdieping in Bilthoven, zijn indrukwekkende verhaal samen met zijn vrouw Marion. “Marion belt me nooit...” vervolgt hij zijn verhaal. “Maar juist op dat moment belt ze me en kan ik de telefoon opnemen. Wonderlijk... ik lag net zelf te denken hoe ik haar kon bereiken, want ik zag niets! Marion is met de taxi naar me toegekomen en zo is zij met mij naar huis gereden. We dachten aanvankelijk dat het te maken had met een virus aan mijn evenwichtsorgaan waar ik een maand eerder ook last van had gehad.
Eenmaal thuis wilde ik alleen maar slapen. Toen ik wakker werd, merkte ik dat ik geen woord kon uitbrengen. Ik heb hard op het nachtkastje geslagen om Marion te roepen.” “Toen ik bij hem kwam zag ik het eigenlijk meteen” vertelt Marion. “Zijn mond en oog hingen scheef en hij kon moeilijk uit zijn woorden komen. Toen heb ik direct de ambulance gebeld”.
In het ziekenhuis werden er allerlei onderzoeken en scans gedaan. Toen de Neuroloog aan Marion vertelde dat Herman een zwaar herseninfarct had gehad aan de hersenstam, kon ze het in eerste instantie moeilijk geloven. Omdat bij Herman de slikreflex helemaal weg was kwam er speeksel in de luchtpijp terecht, waardoor Herman flink ging hoesten . Marion vermoedde dat hij een dubbele longontsteking ontwikkelde en drong bij de verpleging aan op antibiotica. De verpleging gaf hier geen gehoor aan maar de net binnenkomende neuroloog die het gesprek opving gaf Marion gelijk. De longontsteking werd zo in de kiem gesmoord en heeft geen nadelige gevolgen gegeven.
Na drie dagen van onderzoeken bleek pas hoe ernstig het was. Herman heeft een hersenstaminfarct gehad (syndroom van Wallenburg) waardoor dus de slikreflex helemaal verdwenen was en waardoor hij dubbel zag en als gevolg daarvan niet rechtop kon zitten en staan zonder hulp.. Ook had hij aan zijn linkerkant geen gevoel van warmte en koude.
“Tijdens de hele periode in het ziekenhuis voelde ik me rustig en ontspannen.” zegt Herman. “Op zondagmorgen om 10.15 uur zei ik tegen Marion; de gemeente bid voor mij, ik voel me rustig en vredig. Ik ben geen moment bang geweest. Ik had heel veel rust over het feit dat God bij me was en het beste met mij wilde. Of dat betekende dat hij mij wilde genezen of dat het was om mij thuis te halen, wat de uitkomst ook zou worden, Hij weet gewoon wat het beste voor mij is en zal precies dat aan mij geven. Dat gevoel van rust wordt je echt door de Heilige Geest gegeven, dat kun je niet zelf bedenken.”
In het ziekenhuis begon gelijk het revalidatieproces. De logopediste hielp Herman een paar keer per dag met het stimuleren van de slikreflex. Toen Herman na dag 5 al een slokje water kon nemen stonden de tranen in haar ogen, zo snel herstel had ze nog nooit meegemaakt. Al vrij snel kon Herman weer voldoende water drinken en lukte het ook voorzichtig iets te eten. I.p.v. naar het revalidatiecentrum of verpleeghuis, mocht Herman naar huis. Hij bleef nog wel voor revalidatie naar de dagbehandeling van het revalidatiecentrum gaan, tot hij daar eind september afscheid kon nemen.
Binnen tien weken herstellen van een dergelijk zwaar herseninfarct komt eigenlijk nooit voor. Herman fietst en wandelt weer en probeert zo fit mogelijk te worden. Qua slikken moet hij nog goed opletten met eten en een gezellig kletspraatje tijdens de maaltijd zit er even niet in, maar gelukkig hebben Herman en Marion daar buiten etenstijd alle tijd voor. “Ik voel me zo beschermd door God.” vertelt Herman verder. “Ik vind het tegelijkertijd ook heel lastig als ik anderen zie, die ook getroffen worden door ziekte, dat zij niet genezen en ik wel. Voor hen wordt toch ook veel gebeden? Dat zijn dingen die we als mensen wel nooit zullen begrijpen. Ik ben God zo enorm dankbaar dat hij mij zo genadig is geweest, waar normaal twee jaar van herstelproces voor staat, ik dat in nog amper tien weken mocht doen, dat vind ik ongelofelijk”.
Op de vraag “Heeft dit je leven met God verandert? antwoordt Herman “Het heeft mijn relatie met God nog dieper gemaakt, God is er echt altijd. In het diepe ziek zijn was Hij bij me en wist wat goed voor mij was, Zijn weg is de beste”.
