Het delen van verhalen is voor veel volken een eeuwenoude traditie. Van generatie op generatie worden verhalen doorverteld. Ook in de Bijbel lezen we dat verhalen generaties lang worden doorgegeven. De verhalen die de Isrealieten doorvertellen aan hun kinderen zijn niet zomaar verhalen; het zijn getuigenissen van wat zij hebben meegemaakt met God. Het vertellen van deze verhalen helpt hen te onthouden wie ze waren; dat ze slaven waren in Egypte, dat God hen gered heeft, dat Hij trouw is en voor hen zorgt. Ze vertellen over Zijn goedheid en trouw en leren lessen uit het verleden.
Ook in deze tijd is het goed om elkaar te vertellen over de dingen die God in ons leven doet of heeft gedaan. Je kan je vaak herkennen in het verhaal van een ander, er zelf weer dingen uit leren of het juist doorgeven aan iemand anders.
Daarom delen we hier ook verhalen. Getuigenissen van mensen zoals jij. Verhalen om je op te bouwen en te inspireren.
De geloofsverhalen in deze rubriek zijn steeds weer indrukwekkend, soms in de diepte en soms in hun dagelijkse eenvoud. In alle verhalen komt de verbondenheid met onze Heer naar voren. Wat prachtig en waardevol om te mogen delen. En ook ik mag mijn verhaal daaraan toevoegen. Wel vroeg ik me af wat ik kan zeggen over mijn geloof. ‘Ik geloof’ wordt vaak gevolgd door een propositie als in…, dat…, of omdat…, om te verduidelijken wat je gelooft. Maar eigenlijk kan ik na ‘Ik geloof’ wel ophouden. Het is een mededeling over wie ik ben, hoe ik ben. Ik geloof. Ik ben gelovige. Ik ben christen. Punt. <<lees verder>>
Hans en Dinie Keijzer zijn twee oudere leden van onze gemeente. Ik bezocht hen thuis in het prachtige Maarn. Zowel Hans als Dinie komen oorspronkelijk uit de Hervormde Kerk en uit gezinnen die betrokken waren bij de kerk. Hans vertelt dat hij vroeger veel heeft bijgedragen aan het verspreiden van het Evangelie binnen en buiten Nederland en de verspreiding van de bijbel in de hele wereld.
“In september zijn wij met een vader-dochter weekend van 'De 4e Musketier' meegeweest. Dit was een leuke en bijzondere ervaring! Voordat we naar het weekend gingen kregen we opdrachten om thuis mee aan de slag te gaan.” Esmee mocht een brief aan haar vader schrijven met wat ze leuk aan hem vindt en wat ze tegen hem wil zeggen. “Ik vond het best lastig om dat onder woorden te brengen, maar het is wel gelukt.”, aldus Esmee. Dennis mocht een brief aan zijn dochter schrijven en een aandenken aan het weekend voor haar kopen. <<lees verder>>
Nu ik de 80 gepasseerd ben, denk ik regelmatig terug aan momenten in mijn leven die cruciaal waren voor mijn persoonlijke geloofsontwikkeling. Steeds meer ben ik gaan beseffen hoe belangrijk het is dat je aan het begin van je geloofsweg op het juiste spoor wordt gezet en bewust zoekt naar Gods plan voor je verdere leven. Ik kwam tot geloof toen ik 16 jaar was. Ik ging daarna naar een kerkelijke jeugdgroep, die van grote betekenis is geweest voor mijn geloofsontwikkeling. De jeugdavonden stonden in het teken van geloofsgroei en getuigen. Verschillende jeugdleden gingen studeren aan een Bijbelschool en werden zendeling in het buitenland. Hoe boeiend ik dat alles ook vond, voor mijn eigen leven had ik een andere richting voor ogen. <<lees verder>>
Hallo, ik ben Hans Riphagen, 38 jaar en woon samen met Jiska en twee kinderen (en een derde die elk moment kan komen) in Lunetten. Sinds 2010 werk ik voor de Unie van Baptisten Gemeenten, het kerkgenootschap waar De Rank deel van is. Eerst deed ik daar alles wat met zending en diaconaat te maken heeft. Door Teun van der Leer ben ik in de afgelopen vier jaar steeds meer richting onderwijs gegroeid. Afgelopen vrijdag ben ik geïnstalleerd als rector van het Baptisten Seminarium en heb ik het stokje overgenomen van Teun die vanaf 2007 tot 2019 rector was.
Hallo, wij zijn Jan en Trudi, 75 en 73 jaar. Wij komen uit Brabant waar we 35 jaar geleden een doe- het-zelfzaak hadden. Op een gegeven moment kwam er een Gamma vestiging 300 meter verderop. Het ging toen niet goed met onze zaak. Uiteindelijk hebben we de winkel verkocht en wilden we elders opnieuw beginnen. Jan heeft eerst 1,5 jaar op en neer gereisd naar Utrecht voor zijn nieuwe baan bij Lekkerkerker, een groothandel in ijzerwaren en gereedschappen voor bouw en industrie. Toen moesten we hier komen wonen vanwege Jan zijn werk en hebben een woning gevonden in Vleuten. <<lees verder>>
Mijn naam is Tamara. Ik ben 36 jaar en woon in Bunschoten samen met mijn man Wouter. Graag wil ik met jullie het verhaal delen over mijn adoptie. Ik kom uit Sri Lanka en ben door mijn Nederlandse ouders geadopteerd toen ik, volgens de papieren, 3 weken oud was. Tegelijkertijd werden er ook andere kinderen geadopteerd via dezelfde organisatie Stichting Kind & Toekomst. Ik kom uit de illegale kinderhandel en daarom is het niet zeker of mijn geboortedatum klopt. Op mijn 18e jaar ben ik met mijn ouders naar Sri Lanka gegaan. Ik was deze eerste keer waanzinnig onder de indruk van het land zelf. Het was niet, zoals ik dacht, leeg en woestijnachtig zoals ik me Afrika inbeeld. Maar het was tropisch en bosrijk en heel divers. We zijn in Sri Lanka opzoek gegaan naar mijn biologische moeder. Dit ging lastig. Er werd moeilijk gedaan over de papieren die we hadden en ook de communicatie ging heel anders dan in Nederland. <<lees verder>>
Op deze plek lees ik vaak prachtige, hoopvolle verhalen over de gave dingen die God doet in mensenlevens. Prachtig om te lezen en hoopgevend. Toch maken de stukjes ook weleens iets anders bij mij los. Mag het ook niet goed gaan met iemand? Wat is de plek van het lijden in ons geloof? Binnen de westerse seculiere visie op de dingen wordt lijden beschouwd als een onderbreking van de vrijheid om op de manier te leven die ons het gelukkigst maakt. Natuurlijk willen we dat het goed met ons gaat en daar is op zich niets mis mee. Maar als het niet goed gaat, mag dat er dan ook zijn? <<lees verder>>
“Met 120 km per uur reed ik in juli vlakbij Amersfoort toen ik merkte dat ik mijn zicht verloor. Ik onderscheidde nog wel licht en donker van elkaar maar zag verder helemaal niets meer. Rechts van mij reden vrachtauto’s wist ik en ineens merkte ik dat ik, zonder iets geraakt te hebben, op de vluchtstrook was beland en vlakbij de afslag van Vathorst de auto in het gras parkeerde. Ik ben uitgestapt en ben op de achterbank gaan zitten aan de rechterkant van de auto met de deur open en moest overgeven. Ik voelde me erg beroerd en ben op de bijrijder stoel gaan zitten en heb de stoel iets achteruit gedraaid.” <<lees verder>>
