het verhaal van...
Mag het ook niet goed gaan?
Op deze plek lees ik vaak prachtige, hoopvolle verhalen over de gave dingen die God doet in mensenlevens. Prachtig om te lezen en hoopgevend. Toch maken de stukjes ook weleens iets anders bij mij los. Mag het ook niet goed gaan met iemand? Wat is de plek van het lijden in ons geloof? Binnen de westerse seculiere visie op de dingen wordt lijden beschouwd als een onderbreking van de vrijheid om op de manier te leven die ons het gelukkigst maakt. Natuurlijk willen we dat het goed met ons gaat en daar is op zich niets mis mee. Maar als het niet goed gaat, mag dat er dan ook zijn?
We doen graag alsof het goed met ons gaat en we willen zo graag klaarstaan voor ‘de ander’. Prachtig! Wij zijn er als kerk voor anderen. Maar wat nu al het onszelf betreft? Wat nu als je eigenlijk op instorten staat omdat je alle ballen in de lucht probeert te houden? Wat nu als je twijfelt aan God? Wat nu als je huwelijk onder druk staat? Wat nu als je bedrijf al heel lang niet goed loopt? Wat nu als je maar blijft hangen in de ene zonde waarvan je weet dat je er mee moet stoppen? Wat nu als je te maken hebt met lijden waar je zelf helemaal niets aan kunt doen?
Laatst gebeurde er iets bijzonders in de dienst. Iemand gaf me een hand en vroeg “Hé, hoe is het?” Ik antwoordde: “Nou, eigenlijk niet zo goed”. Toen een verbaasde blik, want bij veel mensen is het antwoord op die vraag: “Goed hoor, druk!” of iets van die strekking. De reactie was: “Oh, nou, uhm, met mij eigenlijk ook niet zo…” Helaas eindigde het gesprek hier omdat de dienst begon. Ik voelde me opgelucht; ik ben dus niet de enige waar het niet goed mee gaat. Ik ben blij met de dappere mensen die in al hun kwetsbaarheid open durven te zijn over hun moeilijkheden, die hierover willen delen tijdens een avondmaalsdienst of tijdens de koffie.
Pas als we open durven zijn, komt er ruimte. Kunnen we samen huilen en bidden. Merken we dat de ander ook moeiten heeft. Juist in onze eigen zwakheden, leren we de diepte van Gods genade kennen.
